කියන්නට බැරි තරම්
ඔබට ආදරෙයි මං
දරන්නට බැරි තරම්
දුක වාවන්නට බෑ දැන්
ඔබ ඇයි කුරිරු මේ තරම්
සිතක් නැති කෙනෙකු මෙන්
මා හෙලනා මේ සුසුම්
ඔබට දැනෙනවානම්
මා සොයා යළි ඇවිත්
සිප ගන්නකෝ මා දෙතොල්..

මතකේ හස‍රැල් නැගෙන ‍රැයේ
දෙනෙතින් කඳුළැල් ගලා ගියේ
ජීවිතයේ රස දැනෙන වියේ
ඔබ මා හැර දා ඇයිද ගියේ

ඔබ ඇයි අන්සතු උනේ
ඔබ ඇයි මා හැර ගියේ
පූජනීයයි ආදරේ
ඔබ එය නොදනී ප්‍රියේ
දිවි ඇති තෙක් මේ භවේ
ඔබට පමණයි ආදරේ
මා හද පතුලේ ඔබේ
රුව සදා ඇඳී තිබේ

සිතකින් නොව අප දමා ගියේ
ඔබ ගැන සිහි වෙයි හැම මොහොතේ
දුක පමණයි මට උරුම උනේ
සමා වෙන්න කුමරාණෙනී

ඔබ හා මා යළි හමු වේනම්
ජීවිතයම ඔබ හට දෙන්නම්
ඔබගේ සුසුමන් තුල ගිලිහී
ඔබගේ තුරුලේ මිය යන්නම්...

<Dushyanth Weeraman>

One Response so far.

  1. ලස්සන සින්දුවක්....

Leave a Reply