කුරුල්ලන්ට ගී හදන්න
ගහට කොළට පාට එන්න
වීසි කලෙමි හදේ තිබුනු ආදරයයි කරුණාවයි
කාටවත් නොදී

විරහ වේදනා වින්දා
ඇසුවෙමි අවමන් නින්දා
ආදරයත් කරුණාවත්
හදේ දරා සිටි හන්දා..

කුරුළු ගීත මට ඇසුනා
ගහේ කොළේ මල් පිපුනා
ළඳකට පිදුවාට වඩා
සතුටක් මට ඉන් ලැබුණා...

<Victor Rathnayaka>

කලා වැව හි‍ඳෙනවා
ආයෙමත් පිරෙනව
මගේ හිත බි‍ඳෙනවා
ආයෙමත් හැදෙනවා

හිඳුන වැව් පතුලේ
ක‍ටු කොහොළු පෙනෙනවා
රිඳුන හිත් මඬලේ
සෝසුම් දැවෙනවා

පිරුන වැවි ජලයේ
සුදු නෙළුම් සරනවා
හැදුන හිත් මඬලේ
පෙම් සුවඳ දැනෙනවා

<Amarasiri Peiris>

මට දෙන්න මට දෙන්න
මොහොතකට මට දෙන්න
ඔබේ ඇස් යට නටන
පාට බිඳුවක් දෙන්න

දෙතොල් පෙති හැඩ කරන
සිනා රේඛා මවන
කැඩපතක මගෙ රුව
මොහොතකට දකින්නට
කඳුළු බිඳු සඟවගෙන
දුක දැරූ අම්මාව
දෙනෙත් මත තුරුළු කර
එක වරක් සිප ගන්න

ගී කියන විහඟුන්ට
රොන් උරන බඹරුන්ට
රහසේම මම සොයමි
මල් පාට වූ අරුම
වැහි ඉහින අහස මත
බර දරන පොළව උඩ
මගෙ හීන තබා යමි
තවත් දවසක එන්න

<Mekala Gamage>

ත‍ටු ඇවිල්ලා

මලක් සේමය වසන්තේ
ජීවිතේ ගිම්හානයේ
බැස ගියේ ඔබ
සඳක් සේමයි අනන්තේ
ජීවිතේ..

වෙලී සියොළඟ සුසුම සේ හිඳ එදා
අප තැබූ තැන ඇත තාම ඉර හඳ තාරකා
වෙනස් වී නැත ලෝකයා
වෙනස් වූයේ ඔබේ නොවෙනස්
ඒ සදාතන ප්‍රේමයයි....

I'm nobody! Who are you?
Are you nobody, too?
Then there's a pair of us -- don't tell!
They'd banish us, you know.

How dreary to be somebody!
How public, like a frog
To tell your name the livelong day
To an admiring bog!

ඉගිලෙන්න ඔබ එක්ක ආකසේ
විඳගන්න ඒ සිසිල මා සිත් සේ
මට දෙන්න ඒ වරම
කවදාද ඔබ එන්නෙ
පිනි බින්ඳු මල් වැහි අරන්..
සඳ මිතුරි
සිත මිහිරි කල මැනවි
බිඳු කඳුළු
පිනි පොකුරු කල මැනවි

මට මමම වී ඉන්න
ලෝකෙන් ඉඩක් නොදෙන
ඈතට වෙලා අපිම අපි වී ඉතින්
නව ලොවට මුල් අනු දෙන්න
මිල නොවන පෙම් කවිය පබඳින්න
පිනි වැස්ස වස්සන්න
මද්දහන තෙත් වෙන්න
ආදරය දළුලන්න මිහිකත මතින්
සිහිනේ සනහා කිරනින් දැවෙනා...

ජීවිතය විඳගන්න ලෝකෙන් ඉඩක් නොදෙන
ඇතට වෙලා තෙමෙමු
පිනි වැහි පොදෙන්
ප්‍රේමයට ප්‍රේමය වෙන්න
නිල නොවන ජීවිතය පුබුදන්න
පිනි වැස්ස වස්සන්න
මද්දහන තෙත් වෙන්න
ආදරය දළුලන්න මිහිකත මතින්
සිහිනේ සනහා කිරනින් දැවෙනා...

<Kasun Kalhara>

අප හමුවූවත්
නොවුනත්
කාලය ගත වී යනවා
අප තනිවූවත්
නොවුනත්
ලොව එක සේ පවතිනවා

ලොව මල් පිබිදෙන්නේ
යළි පරවෙන්නටනම්
අප හදවත් එක්වෙන්නෙත්
වෙන්වන්නටනම්..
යළි වෙන්වන්නටනම්....

පෙරුම්පුරා හමු වන්නෙත්
දිගු කලකින්නම්
හමුවූවත් යළි සැනකින්
වෙන්වී යයිනම්
අප යළි තනිවේනම්..

<T.M.Jayarathna>

සිතට දැනෙන මේ ලතැවුල්
ඉවසන්නම් ඔබේ නමින්
ජීවිතයේ කෙදිනක හෝ
සැනසෙන්නට පතා ඔබෙන්

අද ඔබ නැති බිම තනිවී
සිත දවනා අඳුරු හැඟුම්
ඉවසන්නම් කවදා හෝ
ඔබ හිමි වේනම්

අද තනි යහනක වැතිරි
‍රැය නොනිදා නැගෙන සුසුම්
විඳ ගන්නම් කවදා හෝ
ඔබ ළං වේනම්..

<T.M.Jayarathna>

සිතින් මා නොසැලි හිඳිද්දී
කඳුළ නුඹ ඇවිදින්
නිවා දැමු ඒ නෙතේ පීඩා
නොබිඳිනු මැනවී..

තනිව මා හඬනා වෙලාවේ
සැලි සැලි සීතේ
වැ‍ටුන මහ වරුසා මතක් වේ
නුඹ ‍රැඳි දෑසේ..

තවම මා නොදු‍ටු සිනා කැන්
හමු නොවු යාමේ
කඳුළ මට කරුණා කරන්නැයි
අයදිමි නිබඳේ..

<T.M.Jayarathna>

පෙම් කවක් ලියනවා මම ආයේ
මල් ගහක් ගහක් ගානේ
නුඹ ටිකක් නතර වී
බැලුවෝතින් හමු වේවි
හිත මාගේ....

අතු අගට මල් පලන්දා
මග බලනවදෝ මන්දා
බිඟු මාවතේ
සුවඳක් වෙලා
ඔබ ඈත එන හින්දා..

ඹබරුන් කැකුලින් විමසූ
රහසකි කිසිවෙකු නොඇසු
මා කවක් ලියා නැත
නමකි ලියු..
ඒ ඔබෙ නම මා සැනසූ..

<Kithsiri Jayasekara>

අපි කතා නොකරමු ඉමු
හිනා නොවි ඉමු ටික දවසක්
අපි දැසින් දෑසට ළංව බලන් ඉමු
එක මොහොතක්
කල්පයක් සේ දැනේවී...

අපි කතා නොකර හිඳිනා
ටික දවසට
මල් පිපී පරව යන අරුමේ
නුඹෙ හිනා දකින්නට
මල් පුසුඹ දිගේ
කෙලෙසද නැවිත් ඉන්නේ

අපි ළංව බලන් ඉඳිනා
එක මොහොතට
මල් පුසුඹක් සේ නුඹ දැනුනේ
මල් පුසුඹ සිඹින්නට මා නෙළු මලේ
මා කෙලෙසද නෑවිත් ඉන්නේ

<Janaka Wickramasinghe>

මං මුලා වී
පාර සොයාගෙන
හසරක් අසමින් යන ගමනේ
මං මුලා වු සමනලියකගෙනි
පාර අසා තිබුනේ

ඇයත් නොදන්නිය
ඇය යන මානය
උන්හිටි තැන්
මතකයේ අඩමානය
පාර කියන්නේ
කෙලෙසද මා හට
ඇයටද පාරක්
ඇති නැති ගානය

අප හමුවූයේ
මන්දැයි නොදනිමි
පාර ඇසූවේ
ඇයි දැයි නොකියමි
අපේ ගමන අද
නවතනු හැකි නම්
අප යන ගමනද
අද මෙතැනින් නිමි

<Gunadasa Kapuge>

ඔබට වරම් නැති
මටද වරම් නැති
සෙනෙහසක කොතැනද
සැඟව ගියේ
ඉවත ගලා ගිය
කඳුලක දිය වී
ප්‍රථම ප්‍රේමයයි බොඳව ගියේ

ඔහුට පුදන්නට
පූජාසනයේ
නොකිලිටි මල් පිපුනිද
ළඳුනේ
පෙති ගිලිහි ගී
පරසතු කුසුමක
සුවඳ කොහේ කොතැනද
‍රැඳුනේ

ආ මඟ වැරදී
ඔහුද ඔබද මා
දෛවයේ තුන් මංසල හමුවේ
බලා හිඳිනු මිස
හඬා වැටෙන්නට
කඳුලක් නැහැ දෙනුවණ
පිපුනේ...

<Karunarathna Diwulgane>

නින්ද නැති ‍රැයේ
සඳ කඳුළු මීදුමේ
හැංගිලා අඬන්නේ ඇයිද
ප්‍රථම ප්‍රේමයේ..
තාරුකා දියේ ගිලී
නිල් එළිය නිවේ
වැහි බිංඳු වැටේවි
රෝස පෙති කඩා හැලේ...

කිලිපොලා සැලී යමින්
නොහිම් සීතලේ
තුරුලු වෙමි දෙනෙත් පියා
ඔබගෙ උනුසුමේ..
ජීවිතය ඉතින් අපේ
සිහිනයක් නොවේ
හෙට උදේම අවදි වී
යා යුතුව තිබේ..

‍රැය ගෙවේ
සඳත් නිවේ
දුරයි ජීවිතේ..
ඉතින් අවසරයි මගේ
පුන්චි කුමරියේ
ක‍ටු වලට දෙතොල් තියා
මලක් නැති ගසේ
සිඹිමි එකම හාදුවයි
සොඳුර ඒ මගේ..
         
<Gunadasa Kapuge>

සුළඟ නුඹ වගේ
සිත් මල වටා එතේ
මල් සුවඳ හොර හොරෙන් අරන්
යන්නටම හදයි
වැස්ස නුඹ වගේ
සිත් මලට ඇද වැටේ
මලේ පාට නොසේදීම
පුදුමයක් තමයි...

සිත හැඳිනුවෙත් නුඹයි
පසු පසම එලව එලවා විත්
සැනසුවෙත් නුඹයි
නුඹ මගේ හිත අරන් ගියා
පුදුමයක් නොවෙයි..

සිත තනිකලෙත් නුඹයි
මගෙ හිතේ සියුම් තැන් සොය සොය
රිදෙවුවෙත් නුඹයි
ඒත් නුඹෙන් සිත නොමිදේ
පුදුමයක් තමයි...

දහස් වතාවක් අහල ඇති මේක..ඒත් අදටත් එදා ඇහුව වගෙම ලස්සනයි රසයි..,

<Karunarathna Diwulgane>

මග බලා හිඳිමි මා
එනතුරා යළි සිහිනෙයෙන්වත්
හිත හදා ගනිමි මා
නෙතු පිරෙන තුරු කඳුලකින්
දුක සේ ගෙවමි
මේ කෙටි කලත්
රහසේ මියෙමි මා
ඔබ පැතුම එයනම්

කිළිටි අඳුරේ
එරී සිරවි
සියලු දේ නැති වී
සිළිටි සිරුරේ
සුවඳ වියැකි
දෙලොවකට මැදි වී
හැඬුමන් හදේ
සුසුමන්
හසුරමින් ගිය ඒ ඔබදෝ මේ
අද මෙසේ ගිලිහී
වෙන් වී ගියේ
දුරස් වී විගසින්

<Nadeeka Jayawardhena>